Οπως όλα τα Επτάνησα, έχουν ξεχωριστό έμβλημα έτσι και των Παξών, έχει έμβλημα του, την τρίαινα. Λέγεται, πως ο θεός Ποσειδώνας, κυρίαρχος των θαλασσών, επιθυμώντας να κάμει ένα όμορφο, ειρηνικό νησί, μακρυά από τους άλλους θεούς και τους ανθρώπους, με σκοπό να κατοικήσει μαζί με την ερωμένη του Αμφιτρίτη, χτύπησε με την τρίαινα του δυνατά το νοτιώτερο μέρος της Κέρκυρας και σχηματίστηκαν οι Παξοί. Με το κτύπημα όμως έχασε την τρίαινα του, που αργότερα την βρήκαν οι Παξινοί και την έκαμαν έμβλημα τους. Λέγεται ακόμη, πως ο Ποσειδώνας, κουράστηκε κάποτε πηγαίνοντας από την Λευκάδα στην Κέρκυρα και αποφάσισε να κάμει ακόμα ένα σταθμό στο μέσο των δύο νησιών. Χτύπησε δυνατά την τρίαινα του και φάνηκε, σαν μυθικό τέρας, μέσα από τους αφρούς της θάλασσας το νησί των Παξών. Μαζεύτηκαν τα δελφίνια, οι φώκες, οι γλάροι, τα θαλασσοπούλια και γέμισε ο τόπος ζωή. Εστησε την τρίαινα του, στην πιο ψηλή κορυφή, στην μεγάλη βίγλα του Αγίου Iσαύρου, 250μ, σημάδι της θεϊκής κατοικίας. Πολύ αργότερα μαζεύτηκαν λίγοι βοσκοί και σχηματίστηκε ο πρώτος οικιστικός πυρήνας του νησιού.

[ Από το εξαντλημένο βιβλίο του Γιάννη Δόικα"Παξοί, Ιστορία, Λαογραφία, Παράδοση"]

Η πορεία του νησιού μέσα στην Ιστορία υπήρξε παράλληλη με εκείνη της Κέρκυρας. Στο πλευρό της αγωνίστηκε ενάντια στους πειρατές και στις τουρκικές επιθέσεις. Άρχισε να προοδεύει μετά την κατάκτηση της Επτανήσου από τους Ενετούς το 1386.

Το 1453 έχτισαν το κάστρο του Αγίου Νικολάου, που ακόμα και σήμερα, ερειπωμένο πια, στέκει περήφανος φρουρός του νησιού γεμίζοντας δέος τον επισκέπτη, και εντυπωσιάζοντας με την απλότητα του και την επιβλητική του γραμμή, με τις πολεμίστρες και τα κανόνια του. Παράλληλα χτίστηκε και ένα δεύτερο κάστρο, το κάστρο του Διαλέτου, στη θέση Μπαμπακά στη Λακκα, πάνω από τη γνωστή αμμουδιά του Χαραμή, που από αμέλεια έχει δυστυχώς τελείως καταστραφεί. Αφού λοιπόν εξασφαλίστηκε η πρoστασία του νησιού η προσοχή τους στράφηκε στην αύξηση της ελαιοκαλιέργειας σ' ολόκληρο το νησί. Αυτό το θαύμα που αντικρίζει κανείς σήμερα πραγματοποιήθηκε τότε, με πολύ κόπο και μόχθο. Το νησί έγινε ένας απέραντος ελαιώνας και το λιγοστό χώμα συγκρατήθηκε γύρω από τις ελιές με τις γρέμπες, χιλιάδες μέτρα γρέμπες! 'Ένα απέραντο μνημείο πέτρας, μια ανεπανάληπτη κληρονομιά. Διακόσιες πενήντα χιλιάδες ρίζες βρίσκονται πάνω στο νησί. Τα 152 ερειπωμένα πρωτόγονα λουτρουβιά (ελαιοτριβεία) θυμίζουν στον επισκέπτη ακόμη και σήμερα τον οργασμό που παρουσίαζε το νησί και το μόχθο του ανθρώπου.

Το 1797, έπειτα από 411 χρόνια κατοχής, οι Ενετοί παρέδωσαν τους Παξούς στους Δημοκρατικούς Γάλλους. Η γαλλική κατοχή κράτησε περίπου 2 χρόνια. Το 1799, μετά από τρίμηνη πολιορκία, η Κέρκυρα καταλήφθηκε απδ τους Ρωσοτουρκους και με το σύνταγμα του 1800 τα Επτάνησα - και φυσικά οι Παξοί -κηρύχτηκαν "Επτάνησος Δημοκρατία" κάτω από την επικυριαρχία της Τουρκίας και την προστασία της Ρωσίας. Το πρώτο όμως αυτό ελληνικό κράτος είχε μόνο 7 χρόνια ζωής. Σύμφωνα με τα μυστικά άρθρα της συνθήκης του Τιλσίτ στις 8 Ιουλίου 1807, τα Επτάνησα παραχωρήθηκαν στους Αυτοκρατορικούς Γάλλους. Η κατοχή τους κράτησε μέχρι το 1814. Στο διάστημα αυτό, εξαιτίας του αγγλικού αποκλεισμού, στο νησί δημιουργήθηκε μεγάλη έλλειψη τροφίμων, με αποτέλεσμα το 1810 να στασιάσουν οι Παξινοί κατά των Γάλλων και να σκοτώσουν το Διοικητή, Κόμη Δημάκη Μακρή, το Λάσκαρη Γραμματικό και να κακοποιήσουν άλλους. Οι Γάλλοι όμως σε λίγες μέρες κατέστειλαν τη στάση και τιμώρησαν αυστηρά τους στασιαστές. Εφτά από αυτούς τουφεκίστηκαν το 1811 στο φρούριο της Κέρκυρας, πολλοί έφυγαν από το νησί και άλλοι φυλακίστηκαν. Μείνανε όμως αρκετοί ελπίζοντας πως ο αγγλικός στρατός σύντομα θα καταλάβει το νησί.

Πραγματικά το 1814 ο αγγλικός στρατός, με διοικητή τον Church και ταγματάρχη το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, κατέλαβε το φρούριο και εξουδετέρωσε τη Φρουρά χωρίς να χρειαστεί να δώσει μάχη- Το 1817 υπογράφτηκε το σύνταγμα και τα Ιόνια Νησιά αποτελέσανε το "Ηνωμένο Κράτος των Ιονίων Νήσων", κάτω από την αγγλική προστασία, με Άγγλο αρμοστή που συγκέντρωνε όλες τις εξουσίες. Η 'Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα συντελέστηκε το 1864.

[ Από το εξαντλημένο βιβλίο του Γιάννη Δόικα "Παξοί, Ιστορία, Λαογραφία, Παράδοση"]